طراحی و اعمال روش های مدلسازی وکنترلی پیشرفته چند ورودی چند خروجی روی PLC
امروزه در اکثر صنایع از کنترلکنندههای قابل برنامهریزی (PLC) به علت مزایای زیاد آنها استفاده میشود. PLC های اولیه برای یک کنترل ساده منطقی طراحی گردیده و معمولا اجرای کنترل پیوسته ساده نیز با PLC های قدیمی امکانپذیر نیست و حتی در نوع پیشرفتهی آنها نیاز به کارتها و ماژولهای اضافه میباشد. از طرفی تقاضا برای کنترل و مدلسازی پیشرفته برای بهبود محصولات در صنایع افزایش پیدا کرده است. بنابراین ارتقاء و بهینهسازی شیوههای کنترلی PLC ها، یکی از موضوعات قابل بحث از نظر پیادهسازی و صرف هزینه در صنایع خواهد بود. در این پایان نامه یکی از روشهای کنترلی جدید و مناسب نسبت به کنترلکنندههای سنتی به نام کنترل مدل پیشبین، به منظور ارتقا قابلیت کنترلی PLC موجود طراحی و پیادهسازی شده است. در این پایاننامه دو موضوع جدید دنبال شده است. در گام اول، یک فرآیند به صورت دو ورودی-دو خروجی(MIMO) با تکمیل تجهیزات طراحی گردیده و برای این فرآیند دو متغیره نیمه صنعتی کنترل دما و سطح متصل به PLC-S7-300، پیادهسازی صورت گرفته است. از آنجا که PLC موجود از لحاظ قدرت پردازشی و حجم حافظه موجود در دسته PLC های متوسط قرار دارد و از طرف دیگر فرآیند مورد بررسی یک فرآیند چند متغیره میباشد، پیادهسازی روش کنترل مدل پیشبین روی این PLC، با سادهسازیهای ابتکاری و مهندسی امکان پذیر شده است. لازم به ذکر است که پیچیدگی محاسباتی روش کنترل مدل پیشبین برای حالت چند متغیره بسیار بیشتر از حالت تک متغیره میباشد. در گام دوم تنظیم پارامترهای MPC به صورت تحلیلی بررسی میشود و سپس روی فرآیند واقعی اعمال خواهد شد. لازم به یادآوری است که در تحقیقات قابل دسترس جهانی تاکنون گزارشی از کار مشابه این پایان نامه یافت نشده است. نتایج پیادهسازیها، موفقیت و کارآمدی روشهای پیشنهادی را به خوبی نشان میدهد.
نیاز به کنترلکنندههایی با هزینه کمتر، کاربرد متنوعتر و سهولت استفاده بیشتر، منجر به توسعه کنترلکنندههای قابل برنامهریزی بر مبنای CPU[2]و حافظه شد و از آنها به صورت گستردهای در کنترل فرآیندها و ماشینآلات استفاده گردید. کنترلکنندههای قابل برنامهریزی در آغاز به عنوان جانشینی برای سیستمهای منطقی رلهای و تایمری غیر قابل تغییر توسط اپراتور طراحی شدند تا به جای تابلوهای کنترل متداول قدیمی استفاده شوند. این کنترلکنندهها میتوانند برنامهریزی شوند و توسط کاربری که مهارت کار کردن با رایانهها را ندارد، مورد استفاده قرار گیرند. این کار به وسیلهی اجرای دستورالعملهای منطقی ساده که اغلب به شکل دیاگرام نردبانی هستند صورت میگیرد و در واقع اجزای یک دیاگرام نردبانی یا یک برنامه نویسی ساده میتواند جایگزین تعداد زیادی از سیمکشیهای خارجی مورد نیاز برای کنترل یک فرآیند شود. PLC ها دارای یک سری توابع درونی از قبیل تایمرها، شمارندهها و شیفت رجیسترها میباشند که امکان کنترل مناسب را حتی با استفاده از کوچکترین PLC نیز فراهم میآورند.
یک PLC با خواندن سیگنالهای ورودی کار خود را شروع کرده و سپس دستورالعملهای منطقی را که از قبل برنامه ریزی شده و در حافظه آن قرار دارد، بر روی این سیگنالهای ورودی اعم از دیجیتال و آنالوگ اعمال میکند و در نهایت سیگنال خروجی مورد نظر را برای راهاندازی تجهیزات فرآیند تولید مینماید. تجهیزات استانداردی در درون PLC تعبیه شده که به آنها اجازه میدهد مستقیما و بدون نیاز به واسطههای مداری یا رلهای، به المانهای خروجی یا محرک و مبدلهای ورودی متصل شوند، بنابراین تغییر در سیستم کنترل بدون نیاز به تغییر محل اتصالات سیمها ممکن شده و برای هر گونه تغییر کافی است که برنامه کنترلی که بر روی حافظه ی PLC ذخیره شده تغییر یابد [1].
1-2-ارتقاء و اعمال روش های کنترلی پیشرفته روی PLC ها
PLC یک رایانه کنترل فرآیند است که به علت مزایای فراوان ازجمله سرعت عملکرد مناسب، پردازش نسبتا سریع، عیبیابی ساده، مدت زمان کاری طولانی، داشتن استانداردهای صنعتی شناخته شده، قابلیت اعتماد بالا در برابر نویز و شرایط نامناسب محیطی و ... کاربرد گستردهای در صنعت دارد، با این وجود قابلیت اعمال روشهای کنترلی پیشرفته و یا حتی کنترلکنندههای پیوستهی ساده با بسیاری از PLC ها چندان میسر نمیباشد [2]. امروزه روشهای مدلسازی و کنترلی پیشرفته جدیدی مطرح شدهاند که به علت کمبود حافظه و قدرت پردازشی پایین اغلب PLC ها، پیادهسازی این روشهای کنترلی پیشرفته روی PLC ها با محدودیتهایی روبهرو شده است. بنابراین ایجاد روشهایی که بتواند قابلیتهای PLC را جهت دستیابی به کنترل دقیقتر بهبود بخشد، مورد توجه قرار گرفتهاند.
روشهای مختلفی برای ارتقاء قابلیت PLC ها وجود دارد. یک روش ساده و در عین حال پرهزینه برای ارتقاء قابلیت PLC های قدیمی جایگزین کردن آنها با PLC های جدیدتر با قدرت پردازشی بالاتر است و یا اگر PLC ماژولار باشد با افزودن ماژولها و کارتهای پیشرفته میتوان قابلیت آن را افزایش داد. روش دیگری که میتواند قابلیت PLC ها را بالا ببرد ارتباط آن با کامپیوتر جانبی همرا با نرمافزارهای قدرتمند و پیشرفتهای همچون Labview و Matlab میباشد. این نرمافزارها از آنجا که در محیطهای آکادمیک مورد استفاده قرار میگیرند برنامهنویسیهای پیشرفتهی مختلفی با استفاده از آنها قابل اجرا است. البته یک بستر ارتباطی برای ارتباط بین PLC و این نرم افزارها لازم است. این ارتباط ازطریق OPC [3، 4] امکانپذیر است.
از طرف دیگر در سالهای اخیر روشهای کنترلی پیشرفتهای مطرح شدند. کنترل مدل پیش بین (که در آن از مدل سیستم برای کمینه کردن یک تابع هزینه به منظور محاسبه سیگنال کنترل بهینه استفاده میشود) یکی از روشهای قدرتمند کنترل پیشرفته است که به عنوان یک کنترلکنندهی قابل اطمینان در صنایع نیز مورد توجه بسیار قرار گرفته است، بنابراین پیادهسازی این الگوریتم و سایر الگوریتمهای کنترلی پیشرفته به روشهای مختلف روی PLC ها و جایگزینی این روشها با روشهای کنترل سنتی مرسوم همچون PID[3]، به موضوعی جالب و قابل توجه تبدیل شده است.