فروش آنلاین مقالات دانشجویی، پروپوزال، پروژه، گزارش کارآموزی و کارورزی، طرح کسب و کار، طرح توجیهی کارآفرینی ، بروشور، پاورپوئینت و...

محل لوگو

آمار بازدید

  • بازدید امروز : 66
  • بازدید دیروز : 148
  • بازدید کل : 666625

مقاله107_شعر غنایی 47 ص


مقاله107_شعر غنایی 47 ص

مقدمه

غنا در لغت به معنی سرود ، نغمه و آواز خوش طرب انگيز است و شعر غنايی به شعری گفته می شود که گزارشگر عواطف و احساسات شاعر باشد . ادبيات غنايی گونه ای از ادبيات است که با زبانی نرم و لطيف با استفاده از معانی عميق و باريک به بيان احساسات شخصی انسان می پردازد و منظومه های غنايی چنان که از اسم آن هويدا است اشعاری است که برای بيان احساسات انسانی از عشق و دوستی و رنج ها و نامرادی ها و هر چه روح آدمی را متأثر می کند ، پرداخته آيد . اين گونه اشعار – که کوتاه بود – در يونان باستان به همراهی سازی به نام لير خوانده می شده ؛ و از اين رو در زبان های فرنگی و اشعار غنايی ، ليريک Lyric می گويند . اصولا ً در اکثر نقاط جهان اشعار عاطفی و عاشقانه و سوزناک با موسيقی همراه بوده است . در اروپا تروبادورها و در ايران عاشوق ها يا عاشيق ها و خيناگران ، روستاييان و شبانان حافظ اين سنت بوده اند .

ليريک را در عصر ما شايد به تبع عرب ها که به شعر عاشقانه و عاطفی (الشعر الغنايی) می گويند ، به غنايی ترجمه کردهاند و به معنی اشعار عاشقانه و بزمی بکار می برند . به هر حال معادل قديم آن غزل است .

بايد توجه داشت که مراد از اشعار ليريک در ادبيات اروپايی شعری است کوتاه و غير روايی که گوينده در آن فقط احساسات خود را بيان می کند . و از اين رو مرثيه را هم بايد جزء ادب غنايی دانست و اگر شعر، بلند و روايی باشدمثل خسرو و شيرين به آن Dramatic Lyric می گويند ، يعنی شعر غنايی نمايشی يا داستانی می گويند . شعر ليريک ممکن است عاشقانه باشد در اين صورت به آن Love Lyric می گويند به معنی شعر عاشقانه يا تغزلی يا غزل می گويند . در شعر غنايی گاهی سخنگو خود شاعر است و گاهی کسی ديگر . به هر حال برخلاف آن چه در نظر اول به ذهن متبادل می شود ممکن است شاعر Persona باشد يعنی نقابی به چهره داشته باشد و خود واقعه را مطرح نسازد پس شخصيت مطرح در شعر را نبايد باشخصيت واقعی شاعر خلط کرد . در شعر فارسی ادبيات غنايی به صورت داستان ، مرثيه ، مناجات بت الشکوی و گلايه و تعزل در قوالب غزل ، مثنوی ، رباعی و حتی قصيده مطرح می شود . اما مهم ترين قالب آن غزل است . در غزل قهرمان اصلی معشوق است و قهرمان ديگر که عاشق و خود شاعر باشد معشوق را بهانه کرده و گلايه ها و آرزوها و احساسات خود را مطرح می کند . البته ارسطو در تقسيمات خود از ادب ، شعر غنايی را مطرح نکرده بود . اما البته شارحان و دنباله روان ارسطو بدان اشاره کرده اند .

بخش عمده ی ادبيات ما را شعر غنايی تشکيل می دهد . رباعيات خيام ، دو بيتی های بابا طاهر ، غزليات مولوی ، سعدی ، حافظ ، صائب و بيدل منظومه های بزمی نظامی و بخشی از سروده های قصيده سرايان مشهور، مانند : فرخی ، منوچهری ، عنصری ، خاقانی و نيز عمده سروده های معاصر از نوع ادبيات غنايی است . ادبيات غنايی و عرفانی ما مبتنی بر کشف و شهود است يعنی تک گويی و چون و چرا ناپذير . کشف و شهود برای ادراک حسی و بی زمان است . در حالی که گفت و گو با نشانه های واقعی سرو کار دارد و محدود به زمان معينی لست . در ادبيات غنايی از قالب غزل استفاده می شود . امروزه نيز از قالب غزل و بعد از آن رباعی شاعران ، از ديگر قالب ها برای شعر جدی به ندرت استفاده می کنند اما در هزاران سال گذشته در دوره های پی در پی قالب غزل برای بيان عشق زمينی ، عرفانی ، حديث نفس ، انتقاد اجتماعی و سياسی تأملات فلسفی و مانند اينها به کار گرفته می شده است .

در مورد نوع شعر غنايی آراء مختلفی وجود دارد و تا کنون نظريات گوناگونی توسط سخن سنجان اظهار شده است ، چنانکه بسياری از منتقدان اروپا به ويژه شاعران پيرو مکتب رمانتيسم ، نوع غنايی را شعری می دانند که شاعر ، خويشتن خويش را در آن مجسم می کند و ضمن آن به بيان عواطف واحساسات شخصی و تأثرات خود از زندگی و طبيعت می پردازد .

به نظر اين گروه چون شعر غنايی حاکی از حالات . احساسات عميق و سوز و گدازهای شاعر است ، لذا لطيف ترين و ارزنده ترين نوع شعربه شمار می آيد . اما به رغم اين نظر ، به عقيده ی طرفداران مکتب رئاليسم طرح و اظهار انديشه ها و حالات شخصی در شعر ، امری منطقی و پسنديده نيست ، چنان که گوستا و فلوبر [Gustave Flaubert] نويسنده و منتقد فرانسوی که از هواداران اين مکتب است ، سرايندگان اشعار غنايی را «شاعران دلقک می داند زيرا او مخالف بيان مسائل شخصی در ادبيات است و در اين باره چنين می گويد : همه ی آنان که برای شما از عشق های ناکامشان ، از قبر مادرشان ، از پدرشان ، از خاطرات مقدسشان ، صحبت می کنند يا يادگارهاشان را می بوسند ، در مهتاب گريه می کنند ، در برابر اقيانوس غرق در تخيل می شوند ، همه از يک قماشند ، اينان معرکه گيرانی هستند که برای بدست آوردن پول و شهرت ، قلب خود را به دست گرفته اند » . و شايد به همين دليل باشد که افلاطون حکيم نامدار يونانی نيز در کتاب سياست خود که در زبان فارسی به نام جمهوريت ترجمه شده است . برای شاعران و غزل سرايان و سرايندگان اشعار غنايی ، به واسطه ی آن که با سروده های خود مردم را از حال طبيعی خارج می کنند و به دنيای اوهام و خيال می کشانند ، در مدينه ی فاضله ی خويش جايی نمی بينند .

در حاليکه چنين نيست ، زيرا به جز برخی از آثار غنايی که جنبه ی شخصی محض دارد ، اصولا ً شعر غنايی شعری است کاملا ً اجتماعی ، شايد تعريف دقيق غنايی بدين صورت مطلوب تر باشد که مقصود از : شعر غنايی سخن گفتن از احساس شخصی است به شرط اينکه از دو کلمه «احساس» و «شخصی» وسيع ترين مفاهيم آنها را در نظر بگيريم ، يعنی تمام انواع احساسات از نرم ترين تا خشن ترين آنها را با همه ی واقعياتی که وجود دارد . احساس شخصی بدان معنی که از روح و احساس شاعرمايه گرفته باشد ، و به اعتبار اين که شاعر فردی است از اجتماع ، لذا روح او نيز در بسياری از مسائل با تمام جامعه پيوند دارد و زبانش گويای غمها و شاديهای است که ميان وی و افراد اجتماعش مشترک است .

منشأ ادب غنايی

همانطور که اشاره شد ، شعر غنايی در دو معنی به کار می رود :

1- اشعار احساسی و عاطفی 2- اشعار عاشقانه

در ادبيات ، بيشترين معنی دوم معروف است و لذا ما محور بحث را بر آن می فهميم . برخی از منتقدان اصل اشعار عاشقانه را به روابط مرد و زن در دوران مادرسالاری – که جامعه تحت حکومت زن بود – مربوط کرده اند و اشعار عاشقانه را همان ستايش ها و دورادور اذکاری دانسته اند که مردان برای زن حاکم بر قبيله يا جامعه می سروده و می خوانده اند . به اين ترتيب در عصر الهگان و در باب انواع مونث و در دوره ای که رياست جوامع کشاورزی به عهده ی زنان بوده است ، مدايح و اورادی در ستايش ايشان رواج داشته است که بعد ها به صورت سنن ادب غنايی در آمده است . در بسياری از مناجات و اوراداگر به جای خدا معشوق را تصور کنيم درمعنی خللی ايجاد نخواهد شد . زير بنای ادبيات عرفانی هم از اين ديدگاهها همان ادبيات غنايی است . عارفان نخستين فی الواقع ادب عاشقانه را تفسير و تأويل عرفانی کرده اند و اين معنی از تفسيرهای شيخ ابو سعيد ابوالخير در اسرار توحيد کاملا ً آشکار است نمونه از مناجات کهن ،فرامير داوود است. اين مناجات در اصل اشعار ملحونی است که با موسيقی همراه بود(داوود صوت خوشی داشت) و شبيه به اشعار عاشقانه است . منتها در سرودهای کهن مايه هايی از بينش اساطيری و حماسی مختلفی است که به آنها جذابيتی بدوی و اصيل بخشيده است.بخش هايی از فرمور بيست و هفتم:«خداوند نور من ونجات من است, از که بترسم ؟ خداوند ملجای جان من است , از که هراسان شوم ؟يک چيز خواستم و آن را خواهم طلبيد که تمام ايام عمرم در خانه ی خداوند ساکن باشم تا جمال خداوند را مشاهده کنم،و در هيکل او تفکر نمايم زيرا که در روز بلا مرا در سايبان خود نهفته در پديده ی ضميمه ی خود مرا مخفی خواهد داشت ومرا بر صخره بلند خواهد ساخت وبرای خداوند سرود وتسبيح خواهم خواند چون به آواز خود می خوانم مرا بشنو و رحمت فرموده مرا مستجاب فرما بلی روی ترا ای خداوند خواهم طلبيد روی خود را از من مپوشان بلی منتظر خداوند باش »


مبلغ قابل پرداخت 68,900 تومان

توجه: پس از خرید فایل، لینک دانلود بصورت خودکار در اختیار شما قرار می گیرد و همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال می شود. درصورت وجود مشکل می توانید از بخش تماس با ما ی همین فروشگاه اطلاع رسانی نمایید.

Captcha
پشتیبانی خرید

برای مشاهده ضمانت خرید روی آن کلیک نمایید

  انتشار : ۳۰ خرداد ۱۳۹۶               تعداد بازدید : 468

توجه: چنانچه هرگونه مشكلي در دانلود فايل هاي خريداري شده و يا هرگونه سوالي داشتيد لطفا ازطريق شماره تلفن (9224344837)و ايميل اعلام شده ارتباط برقرار نماييد.

فید خبر خوان    نقشه سایت    تماس با ما