مقدمه:

اصولاً هر کسی در زندگی برای آینده ی خود تصمیم های فراوانی دارد و در آینده از خود توقع دارند که به اکثریت آن ها برسد پس با توجه به این نیاز و هدف فرد باید برابر نامه ریزی دقیق و حساب شده به آینده نزدیک شود و روزها را سپری کند و در افراد حداقل افرادی هستند که برای آینده ی خود هدف ندارند و به آینده توجه نمی کنند. افرادی که برنامه ریزی دقیق و حساب شده برای آینده دارند نیاز به ابزار و وسایل و امکاناتی دارند از جمله ی این امکانات و وسایل کتاب ها، مجلات و ..... هستند.

و افراد با استفاده از این موارد می توانند آینده ای روشن و درخشان، داشته باشند و زندگی همراه با شور و نشاط برای آن ها ایجاد می شود.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

طرح مسئله:

ما با انجام این تحقیق می خواهیم اهمیت کتاب های کتابخانه ای و تعداد آن ها را متوجه شویم و یا این که تعداد کتاب های موجود در کتابخانه برای دانش آموزان شهرستان ورامین کافی است و یا آیا سطح این کتاب ها برای دانش آموزان مناسب است یا خیر و در طی دوران آموزشی افراد چه برنامه ریزی برای رفتن به کتابخانه در طول دوران تحصیل دارند و ...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

هدف تحقیق:

هدف از انجام دادن این تحقیق ایجاد جذابیت برای رفتن به کتابخانه و پایدار ماندن کتابخانه و استفاده ی مناسب از کتابخانه ها و تأثیر کتاب های موجود در کتابخانه به علم و دانش دانش آموزان است و در پرسش نامه ها معلوم می شود که در شهرستان ورامین میزان استفاده از کتاب های کتابخانه ها چگونه است./

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اهمیت تحقیق:

مطابق هدف هایی که انجام دادن این تحقیق گفتیم اهمیت هایی برای نتیجه های این تحقیق پیدا می شود که یکی از این اهمیت ها درباره ی این است که دانش آموزان و افراد با خواندن این تحقیق امکان ایجاد شور و نشاط برای رفتن به کتابخانه را پیدا خواهند کرد و اهمیت دوم این است که چرا تعداد کتابخانه ها در شهرستان ورامین رو به افزایش است و فرهنگ استفاده از کتاب های کتابخانه در این شهرستان به وجود آمده است.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

فرضیه:

به نظر من یکی از علت های بالا رفتن تعداد کتابخانه ها و همچنین بالا رفتن تعداد دانش آموزان و افراد و همین ایجاد شور و نشاط و توجه به آینده ی ما است.

دومین فرضیه این است که همه ی دانش آموزان برای خواندن کتاب های درسی به کتابخانه نمی روند و تعدادی از آن ها برای کتاب های درسی می روند و سومین فرضیه این است که در کتابخانه ها تقریباً همه ی کتاب های مورد نیاز افراد وجود دارد و کمتر مواردی است که فرد کتاب مورد نظرش را پیدا نکند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

جذابیت برنامه های صبح گاهی و مشکلات آن ها:

بدیهی است برنامه های صبحگاهی برای پر کردن اوقات مخاطب در ساعات صبح و مفرح ساختن این زمان ساخته می شوند و این ساعات، زمانی است که مخاطب سیما (اگر به فکر دیدن تلویزیون بیفتد)، تازه از خواب برخاسته و در حال صبحانه خوردن و آماده شدن برای رفتن به محل کار است. در چنین شرایطی برنامه یی که برای مخاطبان ساخته می شود، باید ویژگی هایی مناسب با شرایط آنها داشته باشد. ممکن است افراد دیگری هم در خانه باشند که به تماشای این برنامه ها بنشینند اما اکثریت این مخاطبان یا به قولی مخاطبان مورد هدف برنامه را دسته نخست تشکیل می دهند. با چنین دیدگاهی برنامه یی که برای صبحگاه در نظر گرفته می شود باید دارای ویژگی های مناسب نیاز مخاطب بوده و شامل بخش هایی متناسب با زمان پخش آن باشد. ورزش و آیتم های ورزشی، مقوله مناسبی است که در اغلب برنامه های صبحگاهی به درستی جایگاه خود را یافته است. ورزش صبحگاهی و تاکید بر آن و اجرای آن در چنین ساعاتی (که می تواند همزمان با اجرای آنها توسط مخاطب باشد)، کاملاً در راستای ساعت صبح به هوشیاری و شادابی مخاطب کمک کرده و از کارکرد رسانه یی درستی در تناسب با شرایط برخوردار است. تجربه نشان داده این آیتم های ورزشی اگر با موسیقی همراه شود، نشاط خوبی را فراهم آورده و انرژی مثبتی برای مخاطبانی ایجاد می کند که قرار است ساعت ها در ترافیکی طولانی مانده و یک روز کاری احیاناً شلوغ و پر از گرفتاری را آغاز کنند و شاید این برنامه ها در خیلی از مواقع صرفاً به دلیل وجود همین بخش های ورزشی بینندگان ثابتی پیدا می کنند؛ بینندگانی که حتی ساعات برخاستن از خواب و رفتن خود را با برنامه مورد علاقه خود تنظیم می کنند. از سوی دیگر آیتم های دیگری در این برنامه ها به چشم می آیند که تا حد زیادی در تقابل با وجه نخست عمل می کنند. از جمله این بخش ها، گفت وگو هایی است که تلاش شده این روزها کمی خودمانی تر و حتی گاه با خوردن صبحانه، همراه شود تا از حالت گفت وگوی رسمی و کلاسیک معمول خارج شود. در تمام این برنامه ها که کم و بیش ساختاری نسبتاً مشترک و با اجراهایی مشابه دارند و اغلب به صورت تکراری و در ساعت مشخصی هر روز پخش می شوند، بخش مشترکی وجود دارد که در آن به گفت وگوهایی طولانی پرداخته می شود. این گفت وگوها که به عنوان کمکی برای پر کردن حجم برنامه ها به کار می روند، اغلب بخش ثابتی در ساختار ترکیبی و پلاتویی این برنامه ها هستند. در تمام آنها بدون در نظر گرفتن کارکرد نهایی برنامه که ایجاد نشاط و هوشیاری در مخاطب و همراهی با مخاطبان شتابزده صبحگاهی است، گفت وگوهای طولانی بین مجری و کارشناسان مختلف سبب کندی ریتم برنامه شده و آن را از تناسب ساختاری در جهت یک برنامه صبحگاهی مناسب با احوالات بیننده خارج می کند. مخاطبی را در نظر بگیرید که سعی می کند بر عجله و احیاناً بی حوصلگی صبحگاهی فائق شده و به محل کار روزانه خود برود و با روشن کردن تلویزیون با گفت وگوی طولانی مهمان برنامه مواجه می شود که درباره جامعه، جوانان، هنر و... صحبت می کند، در این شرایط شما به عنوان بیننده آرامش می خواهید یا بی حوصلگی؟ (همشهری آنلاین، 1378)

باید در نظر داشت مخاطب برنامه های صبحگاهی نیاز به شادابی صبح و همچنین شتاب بخشیدن به کارهایش دارد، به همین دلیل فرصت تمرکز چندان و زمان زیادی ندارد تا مدت ها پای صحبت های طولانی مجری ها و کارشناسان برنامه ها بنشیند. از سوی دیگر محتوای چنین گفت وگوهایی طبیعتاً باید در راستای روحیه مثبت بخشیدن و انرژی بخشی در لحظات اولیه روز باشد. اگر قرار باشد از همان صبح ذهن مخاطب درگیر انواع مشکلات جامعه یا نحوه درمان یا گرفتاری هایی از این دست شود، برنامه کارکردی ضدمخاطب پیدا می کند و گاهی استودیوی برنامه تبدیل به مطب پزشکان یا کلاس های درس دانشگاه می شود. اینکه صرفاً مجری یا مجریان جملاتی مثل صبح بخیر، شاد باشید و صبح است و... را بگویند و به آنها اکتفا کنند برای انرژی بخشی به مخاطب کافی نیست. اگر قرار است بخش های گفت وگومحور به چنین برنامه هایی اضافه شود- شاید بهتر باشد - با به کارگیری کارشناسان توانای سیما در هر عرصه این گفت وگو ها در راستای تمدد اعصاب و روحیه مثبت بخشیدن به مخاطبان باشد و حتی اگر بنا به مقتضیاتی قرار است تلویزیون به طور ثابت شبیه مطب پزشکان باشد(،) حداقل در چنین اوقاتی به بحث های سازنده یی درباره بهداشت روان و شادابی ذهن پرداخته شود تا جزییات مربوط به بیماری های مختلف، چراکه هر فردی هنگام شروع کار روزانه بیش از هر چیز نیاز به آرامش، امید و روحیه یی مثبت دارد تا بتواند با انواع و اقسام گرفتاری های زندگی شهری از ترافیک شلوغ خیابان ها گرفته تا استرس های مختلفی که هرروزه با آنها دست به گریبان است، به خوبی کنار آمده و از پس فعالیت های روزمره خود برآید. در این میان رسانه یی جمعی به وسعت تلویزیون علاوه بر اینکه وظیفه سنگینی بر عهده دارد، می تواند با ایجاد بستری مناسب در جهت فراهم آوردن آرامش روانی کارکردی مناسب داشته باشد و البته تحقق بخشیدن به چنین امری با در نظر گرفتن اهداف اولیه و ساختاری هر برنامه در سیما به همراه برنامه ریزی های کارشناسی شده، بازنگری در اهداف هر برنامه و بررسی بازخورد مخاطبان، چندان دور از ذهن نیست. (همشهری آنلاین، 1378)

یکی از ایراداتی که به جهت برخی از شباهت های فنی و تکنیکی رادیو و تلویزیون گاهی تهیه کنندگان به آن توجه نمی کنند استفاده از مجریان رادیویی در برنامه های تلویزیونی است. البته این ابتکار که سال هاست گریبان رسانه را گرفته گاهی کارساز و خلاقانه است اما گاهی اوقات مجری رادیویی که تجربه اداره برنامه را با حرف و بحث و گفت وگو دارد هنگامی که در مقابل تلویزیون و دوربین قرار می گیرد باز هم امکان دارد که برنامه پخش زنده صبحگاهی تلویزیون را به سمت برنامه یی رادیویی شدن ببرد و این همان آفت برنامه صبحگاهی است که باید به آن دقت کرد. برخی در پاسخ به این گونه انتقادات می گویند مدیریت بر تهیه، تولید و پخش میلیون ها ساعت برنامه در شش شبکه سیما و سایر شبکه های استانی کار ساده یی نیست و همیشه باید جایی برای خطا یا بروز مشکل باقی گذاشت. اما در جواب به این عزیزان باید گفت در دو دهه قبل به جهت اندک بودن کانال های سرگرمی و فیلم، رسانه قادر بود مخاطب را تا هر کجا که می خواهد با خود ببرد ولی با ظهور رسانه های فرامرزی و جهانی مانند شبکه های ماهواره یی با تنوع بالا، اینترنت و اخیراً شیوع استفاده از سیستم های نمایش خانگی «ملقب به سینمای خانواده» و رشد شبکه های غیررسمی توزیع فیلم های سرگرمی و سریالی دیگر مخاطبان منتظر برنامه ریزی رسانه نشده و شاید از رسانه نیز فاصله بگیرند. از سوی دیگر رشد افراد تحصیلکرده در خانواده های ایرانی و بالا رفتن سطح تحلیل و آگاهی های اجتماعی مخاطبان این ضرورت را به تهیه کنندگان رسانه ملی گوشزد می کند که برنامه های صبحگاهی و سایر برنامه هایی از این قبیل نیازمند یک پشتوانه علمی و تحقیقاتی و آمیختن تجربه با علوم نوین تهیه برنامه های رادیویی و تلویزیونی است. به نظر می رسد اگر تهیه کنندگان این گونه برنامه ها در سطوح سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، سرگرمی و... با استفاده از تجربیات سایر کشورها یا حتی اعزام گروهی از کارشناسان الگوهای جدید برنامه سازی این کشورها را اقتباس و بعد بومی سازی کنند احتمالاً موفقیت بسیار زیاد است. نکته مهم دیگری که اشاره به آن مهم است آغاز راه اندازی شبکه های خصوصی یا نیمه خصوصی برای ایجاد رقابت در جذب مخاطب و ایجاد تنوع در برنامه سازی است زیرا تا مادامی که تهیه کنندگان برنامه های رادیویی و تلویزیونی با هم رقابت نداشته باشند برای بازاریابی دست به رقابت نمی زنند.

برنامه های صبحگاهی جزء تولیدات رسانه یی هستند که اصطلاحاً به آنها می گویند «برنامه های روتین». برنامه های روتین برنامه هایی هستند که همیشه در یک ساعت خاص روی آنتن رفته و معمولاً آیتم ها و بخش های مشخصی دارند. از دیگر ویژگی های برنامه های صبحگاهی که هم میزان ریسک و خطر پذیری و هم میزان جذابیت آن را افزایش می دهد «پخش زنده» آن است.

 

ساختار و میزان تولید این برنامه ها ایجاب می کند سازندگانش خیلی خطر نکنند و خیلی سراغ روش های پیچیده نروند. طراحی آیتم های تکرارشونده و بخش هایی مثل «گفت وگو با کارشناس» که نیاز به مقدمات خیلی پیچیده یی ندارد، محتوای این گونه برنامه ها را شکل می دهد. فراگیرتر شدن «برنامه های زنده» هم عامل دیگری است که سازندگان این گونه برنامه ها را بیشتر به این روش سوق می دهد.

ویژگی «روتین بودن» و پس از آن شیوع انگیزه کاهش ریسک و خلاقیت در تهیه کنندگان این گونه برنامه ها سبب شده گاهی محتوا و شکل برنامه های صبحگاهی در شبکه های مختلف محلی و سراسری یکسان شده و در نتیجه مخاطبان عمدتاً میل و شوق زیادی برای تماشای آن در اوایل صبح نداشته باشند.

به عقیده برخی از کارشناسان رسانه، به نظر می رسد «عصر برنامه های صبحگاهی تکراری و مشابه به زودی به پایان برسد» زیرا محتوایی که به نمایش درمی آید گواه این مدعاست که تهیه کنندگان و کارگردان های این گونه برنامه ها خیلی علاقه مند نباشند به سراغ روش های پیچیده و پردردسر و تحقیق علمی و نیازسنجی مخاطبان بروند و دوست دارند با هزینه یی بالا همان روش های قدیمی را برای گذران وقت مردم به کار ببرند.

با نگاهی به شبکه های ماهواره یی اروپایی، آسیایی و امریکایی عمدتاً محتوای برنامه های صبحگاهی شامل «پخش زنده و مستقیم، نرمش صبحگاهی، ارائه خلاصه اخبار روزنامه های صبح با رویکردی مثبت و انگیزه محور، آموزش فرهنگی به نحوی غیرمستقیم، پخش کارتون برای کودکان، آموزش تهیه صبحانه ساده و غذای روز، اعلام وضعیت آب و هوا از طریق پخش زنده تصاویر مختلف کشور یا شهر مورد نظر و نمایش نماهایی از فرهنگ اصیل روستایی این کشورها و...» از جمله آیتم های برنامه یی برخی کشورهاست، اما واقعیت این است که ما در کجا ایستاده ایم، وضع مطلوب کجاست و چه باید کرد؟

هنوز برخی تهیه کنندگان تلویزیونی به این واقعیت نرسیده اند که در تلویزیون برعکس رادیو مجری نقشی مکمل دارد نه اصلی و همین عامل در پخش اخبار در سال های قبل سبب می شد به جای ارائه گزارش های تصویری خبری از محل حادثه، مجری در کادری بسته فقط خبر بخواند و گاهی چند نما و تصویر آرشیوی نیز برای تزیین خبر پخش شود، اما واقعیت این است که اصول و تکنیک برنامه سازی تلویزیونی بر نمایش جذابیت ها با استفاده از زاویه، نما و رنگ است و به همین دلیل در پخش اخبار در شبکه های بین المللی ضمن استفاده از چند مجری اغلب برنامه های خبری را با استفاده از گزارش های تصویری مانند یک فیلم به نحوی سرگرم کننده به نمایش می گذارند. شاید یکی از انتقاد های وارد به برنامه های تلویزیونی صبحگاهی این باشد که مجری بیش از حد به بحث و گفت وگو درباره مسائلی می پردازد که اصلاً جایش در برنامه صبحگاهی نیست و ذهن آماده و در عین حال حساس مخاطب را با گفت وگوهای طولانی خسته و مشغول می کند. گاهی مجری برنامه صبحگاهی یک تنه در نقش کارشناس خبره سیاسی، اجتماعی و فرهنگی، نصیحت کننده و فردی باتجربه، کارشناس محیط زیست، مدعی العموم مسائل اجتماعی و نقش هایی شبیه به این ظاهر می شود و اغلب در اوایل صبح حجم زیادی از اطلاعات را به ذهن خواننده القا می کند که به تدریج برنامه ضدمخاطب می شود